Gejsza to jeden z najważniejszych elementów kultury Kraju Kwitnącej Wiśni. Samo słowo składa się z dwóch znaków – 芸 (gei – sztuka) oraz 者 (sha – osoba), znakomicie określając rolę tych tajemniczych kobiet, przedstawicielek sztuki i czystego artyzmu. To właśnie one musiały posiąść umiejętności artystyczne, bawić gości rozmowami, śpiewami, tańcem czy grą na instrumentach. Gejsze cechowały znakomite maniery, znajomość kaligrafii, poezji oraz sztuki układania kwiatów, a także biegłość w ceremonii parzenia herbaty. Większość z nich wyróżniała się niezwykłą, zapadającą w pamięć urodą. Niewiele osób zdaje sobie sprawę z faktu, że nie każda kobieta mogła zostać gejszą – a przy tym żadna nie zostawała nią „ot tak”. Już dziś dowiedz się więcej na temat sekretów, jakie skrywają jedne z najbardziej rozpoznawalnych kobiecych postaci w Japonii.
Symbol Krainy Wschodzącego Słońca. Co warto wiedzieć o gejszach?
Nieodłącznymi częściami stroju każdej gejszy są kimona, wymyślne fryzury pełne ozdób, a także charakterystyczny makijaż. Kobiety od lat stanowią jeden z symboli Japonii, a przy tym także pozostałość po dawnej kulturze. Osoby wykonujące ten zawód uchodzą za tajemnicze, przez co między innymi dlatego tak niewiele o nich wiadomo. Lata temu, przed wojną, małe dziewczynki wysyłano do domów dla gejsz, gdzie przechodziły szkolenie i stawały się gejszami. Współcześnie kobiety same decydują o tym, czy chcą nimi być – czy też nie. Naukę rozpoczynają już jako nastolatki, a samo szkolenie składa się z kilku etapów. Dziewczyny rozpoczynające swoją przygodę z tą profesją nazywane są shikomi i przez kilka miesięcy asystują one starszym stażem gejszom, pomagając im między innymi zakładać kimona; robią makijaże, wykonują liczne prace domowe, a przy tym często muszą znaleźć czas na zajęcia z tańca oraz gry na instrumencie. W tym czasie dziewczęta mają zakaz kontaktowania się z rodziną i przyjaciółmi. Kolejnym etapem wdrożenia jest szkolenie na maiko, polegające w dużej mierze na uczestniczeniu w przyjęciach jako obserwatorka, nosząc na sobie czerwone kimono z długimi rękawami, mając we włosach bogate stroiki. Następny etap to misedashi; do maiko przydzielana jest starsza stażem kobieta, której zadaniem jest przedstawienie młodszej koleżanki niektórym z klientów, by w późniejszych etapach móc zabierać ją na przyjęcia. Po to, by młoda dziewczyna mogła obserwować bardziej doświadczoną koleżankę. Na tym etapie maiko przyjmuje profesjonalne imię, wraz z nabywaniem doświadczenia mogąc samodzielnie uczęszczać na przyjęcia. Zmienia się również barwa kołnierza, który ukryty jest pod klimonem – z czasem zaczyna przybierać coraz jaśniejsze odcienie, aby finalnie stać się białym. Okres przejściowy trwa mniej-więcej 5 lat. Po tym czasie maiko przemienia się w pełnoprawną gejszę, czyli geiko, wyróżniając się zupełnie inną fryzurą (większość nosi peruki, ze względu na fakt, iż fryzury gejsz są wymagające i mogą przyczyniać się do przedwczesnego łysienia). Taka dziewczyna, która została samodzielną gejszą, ma do wyboru dwie opcje: założyć własny dom i szkolić gejsze bądź całkiem odejść z zawodu.
Gejsze – żywy relikt historii Kraju Kwitnącej Wiśni. Czy można je spotkać w Polsce?
Gejsze wciąż wzbudzają fascynację, zarówno wśród Japończyków jak i ludzi z innych zakątków świata. Podtrzymują one tradycyjny ideał piękna sprzed setek lat, pielęgnując historyczne dziedziny sztuki, tradycję oraz język. Pod tym względem stanowią niezwykle unikatowe zjawisko, wzbudzające realne zainteresowanie. Warto jednak zauważyć, że profesja gejszy wymaga od kobiet wyzbycie się całkowicie prawa do życia prywatnego oraz decydowania o sobie. Więcej o historii oraz specyfice gejsz można dowiedzieć się podczas odwiedzin w Japońskim Ogrodzie Siruwia, znanym wielu osobom jako Mała Japonia. W tym celu warto śledzić wydarzenia dostępne na stroniehttps://www.malajaponia.pl/, gdzie zainteresowani mogą dowiedzieć się więcej na temat eventów organizowanych na terenie ogrodu. Gejsze to postacie, które na dobre zakorzeniły się w kulturze Japonii. Opisywane w książkach, uwieczniane na obrazach i poszukiwane przez turystów, wciąż istnieją – podtrzymując stulecia tradycji.